حسین متولیان شاعر، نویسنده و کارگردان که اشعاری را در وصف ائمه و امام رضا (ع)سروده است، در گفتگو با   روزنامه صبا گفت که شاعران برای سرودن از ائمه باید خود را در معرض محبت آن‌ها قرار دهند و شأن ایشان را درک کنند، در این صورت است که شعر ناخودآگاه متولد می‌شود.

این شاعر عنوان کرد: شاعر، نویسنده و هرکسی که اهل خلق هنری باشد، از جهان پیرامون خود سفارش می‌گیرد و طبیعتا بخشی از جهان پیرامون ما را اعتقادات و باورهایمان تشکیل می‌دهد. وقتی ما باور داریم که کسی در شمال شرقی آسمان ایران هست که رزق و روزی ما توسط او تامین می‌شود، این اعتقاد در سفارشی که قلبمان به ما می‌دهد، تاثیرگذار است و در نهایت نقش خود را پیدا می‌کند.

او با بیان اینکه هرکسی با زبان خود با امام رضا صحبت می‌کند،بیان کرد: هرکس با عقیده خود و به زبانی که دوست دارد با محبوب و معشوق خود سخن می‌گوید. طبیعتا همه ما با چنین صحنه‌هایی مواجه شدیم که در حرم امام رضا پیرمردی از درد رماتیسم خود صحبت می‌کند، پیرزن دیگری از مشکل فرزندش می‌گوید و هرکس به زبان و گفتار و ادب خود با این امام دردودل می‌کند.

این شاعر ادامه داد: شاعران و نویسندگان نیز از این قاعده مستثنی نیستند و سعی می‌کنند با چیزی که در توان دارند و با زیباترین کلمات خود با امام صحبت کنند اما شاید فرق یک شاعر با دیگر انسان‌ها این است که شاعر سعی می‌کند زیباترین واژه‌ها را باتوجه به مهارتی که کسب کرده است، گزینش کند.

متولیان با بیان اینکه برای سرودن از ائمه باید آن‌ها را بشناسیم، گفت: در این مسیر شاعر باید یک جایی خود را در معرض محبت ائمه قرار دهد، به طور مثال نمی‌تواند دغدغه مسائل روزمره و مبتذل داشته باشد و در همان لحظه برای امام رضا شعر بگوید. پس یکی از کارها این است که برای سرودن از امام، او را بشناسیم که مطابق شان او واژگان را انتخاب کنیم و واژه ای به کار نبریم که شاید تخفیف شأن یک عزیز باشد و احترام امام را مخدوش کند.

این نویسنده خاطرنشان کرد: به عقیده من پس از ارادت به ائمه و شناخت آن‌ها خود اثر متولد می‌شود زیرا اهل بیت مدد می‌کنند تا واژگان به زبان شاعر روانه شوند. ما حدیثی داریم که وقتی کسی درباره اهل بیت سخن می‌گوید، روح‌الامین از زبان او حرف زده است درنتیجه شاعری اگر ادعا کند که خودش درباره اهل بیت شعر نوشته است به نظرم کمی زیاده‌گویی کرده است. شعری که ما می‌سراییم هدیه اهل بیت است و پاداش اینکه به آن‌ها توجه کرده‌ایم و خود را در معرض محبت آن‌ها قرار دادیم.

متولیان در پایان یکی از اشعار خود برای امام رضا را خواند: امیرخسرو دهلوی غزلی دارد که در بیتی می‌گوید «کششی که عشق دارد نگذاردت بدین سان/ به جنازه گر نیایی به مزار خواهی آمد» من هم در جوابیه این شعر یک غزل به امام رضا تقدیم کردم که بدین شرح است: «به نظر اگرچه عمری خس و خوار خواهی آمد/ سر سرفراز سرکش! تو به دار خواهی آمد/ سر ناشکسته با سنگ! تن تن نداده بر جنگ!/ دل مبتلای دلتنگ! به چه کار خواهی آمد؟/ هله قمریانه از قم به حریم ری رسیدم/ به غمت قمار کردم! به قمار خواهی آمد؟/ نرسیده‌ام به جایی که ضمانتم نمایی/ به امان اگر نیایی به شکار خواهی آمد/ سر راه اشک رشتم؛ کف پات چشم کشتم/ به پیادگان نوشتم تو سوار خواهی آمد/ به جنازه حیدر آید؛ به دمی که جان برآید/ تو علی سومینی! به مزار خواهی آمد»

انتهای پیام/