روزنامه صبا – فرهاد باقری فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد در رشته مترجمی زبان انگلیسی است و نزدیک به ۱۵ سال در هنر تئاتر سابقه دارد و تاکنون در مقام کارگردان ۷ نمایش را روی صحنه برده است. به بهانه اجرای نمایش «گلابتون» در تماشاخانه شانو گفتگویی با او داشتیم که در ادامه می خوانید.

آقای باقری تئاتر را از کجا آغاز کردید؟

من بازیگری را در کلاس های سیامک صفری‏، سجاد افشاریان و ایوب آقاخانی آموختم. در بیشتر کارها بازیگر و کارگردان بوده ام.

تجربه همزمان بازیگری و کارگردانی در تئاتر نسبت به فیلم سینمایی و سریال چقدر دشوارتر است؟

بسیار سخت تر است زیرا در سینما اصطلاحی به نام ”کات” وجود دارد که در واقع یک فرصت برای جبران اشتباه است اما در تئاتر در برابر چشمان هزاران تماشاگر، امکان اشتباه وجود ندارد.

درباره نمایش «گلابتون» کمی بیشتر توضیح دهید.

این نمایش تا یازده روز دیگر روی صحنه است؛ فضای غربی نمایشنامه اتاق ورونیکا به یک فضای ایرانی تبدیل شده است و نتیجه گیری ها هم تغییر کرده است. آزاده رفعتی، شاهین رمضانی سودا محبی و خود بنده بازیگران این نمایش هستیم که ژانر آن وحشت و جنایی است.

آیا در تئاتر هم مانند سینما ژانر از بین رفته است؟

خیر نمی توان گفت ژانر از بین رفته است زیرا همکاران در گونه های مختلف تئاتر کار تولید می کنند اما به دلیل وضع موجود جامعه و درگیری های ذهنی، تمایل مردم به آثار کمدی بیشتر شده است و هنرمندان هم به منظور جذب مخاطب و چرخه درآمد قوی تر، بیشتر نمایش های کمدی روی صحنه می برند. البته باید گفت متاسفانه درصد بالایی از این نمایش ها کمدی مبتذل هستند.

وضعیت فعلی تئاتر را چطور ارزیابی می کنید؟

در حال حاضر اوضاع و احوال تئاتر اصلا خوب نیست اجاره سالن ها بسیار گران شده است.

چرا همچنان تئاتر هنر مردمی نیست؟

در همه جای دنیا تئاتر هنر مفهومی و خاص است البته میزان علاقه مندان فعلی تئاتر نسبت به ده سال پیش رشد چشمگیری داشته است که حضور ستاره هایی هم چون هوتن شکیبا و یا بهرام افشاری در این رشد موثر بوده است. تئاتر ایران بازیگرانی هم چون سیامک صفری هم دارد که در کار خود بی نظیر است اما مردم کمتر امثال او را می شناسند. از طرفی نام کارگردان در جذب تماشاچی برای یک نمایش بسیار موثر است.

نظرتان درباره قیمت های فعلی تئاترها چیست؟

بسیاری از تئاتری ها از جمله خود بنده برای اینکه بتوانیم دستمزد گروه را پرداخت کنیم، مسئله فروش برایمان مهم است اما یک نمایش مانند «بک تو بلک» آقای افشاریان می توانست با قیمت کمتری بلیت بفروشد و به جای درآمد ۸ میلیاردی، ۴ میلیارد کسب کند تا کمی هم با مردم راه آمده باشد. متاسفانه قیمت برخی از نمایش ها بسیار گران است. در چنین شرایطی مردم حق دارند که به جای تهیه بلیت گران تئاتر، با ۲۵ هزار تومان بلیت سینما تهیه کنند و به جای نمایش زنده، فیلم ببینند. اگر ایران هم مانند کشور فرانسه هوای هنرمندانش را داشته باشد به طوری که آنها هم از حقوق ثابت و بیمه بیکاری برخوردار شوند، به جای تئاتر ارزان اصلا مجانی اجرا می کنیم.

نظرتان درباره عملکرد مسئولین جدید اداره هنرهای نمایشی تا به امروز چیست؟

اگر بخواهم منصفانه صحبت کنم، مسئولین اداره هنرهای نمایشی با بچه های تئاتر همراه هستند و به عبارتی هوایشان را دارند. خوشبختانه بازبینی ها بهتر شده است. متاسفانه آنها هم دچار معذوریت های مالی شده اند اما می توانند به جای پرداخت هزینه، چند سالن در اختیار تئاتری ها قرار دهند زیرا شرایط سالن های دولتی که از هنرمندان درصد می گیرند نسبت به یک سالن خصوصی مانند شهرزاد که به ازای هر شب ۸ میلیون تومان دریافت می کند، بهتر است.

به عنوان نویسنده و کارگردان تئاتر بفرمایید چرا اقتباس از داستان های ایرانی کم شده است؟

بنده عاشق رمان، نام و داستان های ایرانی هستم اما نمایشنامه نویس قدر در ایران نداریم. بیشتر نمایش های ایرانی فقط یک سری حرکات پیش پا افتاده دارند و یا از شعر استفاده می کنند و عملا کار خاصی روی صحنه انجام نمی شود. ما در حال حاضر نویسندگانی مانند اکبر رادی و یا  محمود استاد محمد پیدا نمی کنیم. شخصی مانند علیرضا نادری هم نمایشنامه هایش را در اختیار کارگردان ها قرار نمی دهد. من چند بار می خواستم نمایشنامه «کبوتران حرم» او را کار کنم اما همکاری نکرد. با توجه به این مسائل بچه ها ترجیح می دهند که متن های خارجی ترجمه شده را با پرداخت مبلغی به عنوان امتیاز نشر تهیه و کار کنند.

انتهای پیام/