روزنامه صبا – نمایش «گلابتون» بازیگر جوان هم دارد. سدنا محبی فارغ التحصیل رشته نمایش گرایش کارگردانی از دانشکده هنر معماری و بازیگر نقش سارا در این نمایش است. او از ۱۷ سالگی در شهر بندرعباس وارد عرصه تئاتر شده است و در حال حاضر ۶ سال است که در تهران فیلم کوتاه و تله فیلم هم بازی می کند.

درباره ایفای نقش در «سارا» در  نمایش «گلابتون» برایمان توضیح دهید.

من توسط علیرضا یونسی مدیر روابط عمومی نمایش برای ایفای نقش سارا به آقای باقری معرفی شدم. سارا شخصیتی است که حدود ۷ سال از سن واقعی من کوچکتر است؛ بسیار هیجانی رفتار می کند که این ویژگی هم از شخصیت اصلی من بسیار دور است. بازی در نقش دختری که خودش را در معرض خطر قرار می دهد و ترسی که از کشته شدن و تجاوز دارد هم برایم جذاب و هم چالشی بود. تلاش برای نشان دادن فراز و نشیب های کاراکتر را دوست داشتم. سارا در ابتدا یک دختر شاد و سرزنده است که بعدها حس وحشت سراغ او می آید و دلش را می شکنند.

خانم محبی شما با توجه به اینکه فارغ التحصیل رشته نمایش گرایش کارگردانی هستید،ترجیح می دهید در کدام جایگاه در عرصه تئاتر فعالیت داشته باشید؟

بیشتر تجربه من در بازیگری بوده است اما باتوجه به اینکه فارغ التحصیل کارگردانی هستم، اجراهای دانشگاه را کارگردانی می کردم. همچنین در نمایش «این قصه را آهسته بخوان» دستیار کارگردان بودم و قرار است  به زودی و بعد از نمایش «گلابتون»، متن خود را شروع کنم.

علاقه مندی خودتان به بازی در چه نقش‌هایی است؟

دوست دارم نقش هایی بازی کنم که از شخصیت سدنا محبی دور و خاص باشد. نقش هایی که صرفا تیپ یا کاراکتر نباشند و بتوان برای آنها شخصیت ساخت. کاراکترهایی که حرفی برای گفتن داشته باشند و بخواهند در جامعه اعلام وجود کنند.

اولویت شما صحنه است یا تصویر؟

من عاشق صحنه و تئاتر هستم؛ ولی در نهایت تصویر را هم دوست دارم. با این تفاوت که انتخاب من در تصویر فقط بازیگری است و علاقه ای به کارگردانی در دنیای تصویر ندارم اما در مقابل خیلی به کارگردانی در تئاتر علاقه مندم. قطعا هیچ وقت تئاتر را رها نمی کنم و بخش بزرگی از زندگی من خواهد بود. حتی اگر اتفاقات مهم برایم در سینما رخ دهد باز هم تئاتر برایم مسئله مهم و جدی است.

از نظر شما مهمترین تفاوت‌های دنیای تصویر با صحنه چیست؟

دنیای سینما خیلی بزرگ تر، وسیع تر و دایره مخاطبانش زیادتر است. تئاتر مخاطبان خاص خود را دارد. بیشتر تئاتربین ها نمایش ها را می شناسند و نسبت به اتفاقات روی صحنه آشنایی دارند. همین مسئله بین بازیگران سینما و تئاتر تفاوت ایجاد می‌کند. معمولا بازیگران سینما مشهورتر هستند و  تاثیر بیشتری روی مردم می‌گذارند. طبیعی است که درآمدشان هم بیشتر باشد.  حتی بازیگران تئاتری که وارد سینما می شوند و دوباره تئاتر بازی می کنند فرق زیادی با آنهایی که تئاتر بازی می کنند ولی وارد دنیای تصویر نشده اند دارند. کار آنها بیشتر میفروشد که همه بخاطر شهرت سینماست.  اما هیچ کدام از این مسائل باعث نمی شود که بگوییم بازیگران کدام دسته بهتر هستند. بازی کردن در قاب صحنه و دوربین تفاوت زیادی دارد. معمولا بازیگرانی که بتوانند هم در قاب دوربین و هم روی صحنه بدرخشند خیلی کاردرست و کاربلد هستند.

چند درصد کارگردان‌های تلویزیون و سینما برای شناسایی استعدادهای جدید به سالن های تئاتر سر می زنند؟

امروزه تعداد این کارگردان ها زیاد نیست به ندرت آنها بازیگران نقش اصلی و یا مکمل خود را از بین تئاتری‌ها انتخاب می کنند. در گذشته اینطور نبوده است اما در حال حاضر خیلی از بچه های تئاتری دست و پا می زنند و متاسفانه در نهایت کارشان هم دیده نمی شود و از یک جایی به بعد کارهایی که انتخاب می کنند به بیراهه می رود.

اگر مسئول بودید کدام مشکل تئاتر را حل می‌کردید؟

من جلوی سالن های خصوصی که مدام تاسیس و روز به روز تعدادشان بیشتر می شود را می گرفتم. این سالن‌ها ضربه محکمی به تئاتر می زنند زیرا فقط به فکر دریافت اجاره خود هستند.  همچنین سخت گیری درستی در کیفیت نمایش‌ها وجود ندارد و هر کار بی کیفیت که روی صحنه می رود موجب ریزش مخاطبان تئاتر می شود. الان نمایش های بی کیفیت بسیاری روی صحنه هستند که قصه، تفکر و بازی خوبی ندارند. تئاتر باید یک حرفی بزند و یک فکری را ارائه دهد.  کارهای بی کیفیت امروزی که در سالن های خصوصی با قیمت های زیاد اجرا می شوند اولا فضا را برای کسانی که دنبال کار هستند تنگ می کند و دوما روز به روز مردم به تئاتر بدبین می شوند.

انتهای پیام/