روزنامه صبا – در دوره‌ای که وفور بازیگر جوان، سبب شده نشود بانگاه کیفی روند کارنامه بازیگری یک بازیگر را مورد بررسی قرار داد، بازیگری را که بتواند با هوش و قدرت‌ بازیگری نگاه‌ها را به خود جلب کند، می‌توان یک بازیگر موفق قلمداد کرد.

علی شادمان یکی از بازیگرانی است که واجد این شاخصه است. او ضمن این که ویژگی‌های نسل خودش را نمایندگی می‌کند، می‌تواند هر کارگردانی را از بابت تبدیل یک نقش نوشته شده به یک نقش ارائه شده و جان گرفته مطمئن کند. محمدعلی شادمان در ۴ آذر ۱۳۷۵ در ایلام به دنیا آمد.

شاید ۱۶ سال پیش و در نخستین بازی او در ده‌سالگی جلوی دوربین میم مثل مادر آخرین اثر زنده‌یاد رسول ملاقلی‌پور، کسی نمی‌توانست پیش‌بینی کند که او روزگاری می‌تواند این روزها شمایل جوان اول را به‌خوبی ایفا کند و به یکی از بازیگران پرطرفدار شبکه نمایش خانگی بدل شود… نکته جالب این که آنچه سبب شد تا شادمان در ده سالگی، بازی در فیلم یک فیلمساز مهم را تجربه کند، تبحرش در نواختن ویلن بود و او سوار بر امواج نت‌ها، به پرده نقره‌ای رسید. او برای این نقش برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر کودک از جشنواره بین‌المللی فیلم رشد شد.

کسب جایزهٔ ویژهٔ جشنوارهٔ سینه‌کید هلند برای فیلم زمانی برای دوست داشتن، پروانهٔ زرین بهترین بازیگر کودک و نوجوان برای فیلم زمانی برای دوست داشتن در بیست و دومین دورهٔ جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، پروانهٔ زرین بهترین بازیگر کودک و نوجوان برای فیلم رؤیای سینما در بیست و پنجمین دورهٔ جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، نامزدی دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم مردن در آب مطهر در سی و هشتمین دورهٔ جشنوارهٔ فیلم فجر از موفقیت‌های کارنامه سینمایی شادمان به شمار می‌رود. او بازی در ده اثر نمایشی را هم در کارنامه دارد که در دهه نود تا پیش از همه‌گیری کرونا روی صحنه بازی کرده‌ است.

رویکردی که نشان می‌دهد شادمان همواره خودش را در معرض ارتقا قرار داده و هیچوقت به توان خود و تکرار تیپ‌های امتحان پس داده بسنده نکرده است.شاید یکی از دلایل موفقیت شادمان را بتوان روند بازیگری او دانست. بازیگری که برای دیده‌شدن هیچ‌وقت باری به هرجهت رفتار نکرد و عجولانه تصمیم‌ نگرفت. این بازیگر جوان در خانواده‌ای تحصیل کرده در ایلام به دنیا آمد، پدر او مسعود شادمان دکترای تاریخ و استاد دانشگاه بوده و مادرش بتول رشنوادی معلم علوم است. همین شاید یکی از نقاط تعیین‌کننده در رویه زیستی شادمان در فضای بازیگری باشد، چنانچه کارنامه بازیگری او پر از فیلم‌های و سریال‌های متوسط و خوب است. از «یتیم خانه ایران» و «ویلایی ها» تا سریال‌هایی چون  «دیوار به دیوار»، «سرزمین کهن» و «کیمیا».

همکاری با محمد کارت در فیلم مهم شنای پروانه، و درخشش او در نقشی متفاوت و خاص زمینه‌‌ای برای موفقیت او در مجموعه نمایش خانگی یاغی بدل شد. بازیگری که پیش از آن هم نقش کاوه در «می خواهم زنده بمانم» خوش درخشیده بود، اما حالا در یاغی، در همکاری با محمد کارت، و بازی در نقش جاوید، نقش قهرمان اصلی قصه را برعهده گرفت.

جوان اول این روزهای سینمای ما، همچنان به ارتقا فکر می‌کند و شاید نقش بعدی او، نقشی باشد که ربطی به تیپ محبوب این روزهایش نداشته باشد. او می‌گوید: “خیلی کتاب می‌خوانم و فیلم نگاه می‌کنم. دوستان محدودی دارم و تعدادشان به اندازه انگشتان دست هم نمی‌رسد چون در انتخاب دوست خیلی وسواسی هستم و معتقدم که آدم با سه‌نفر دوست صمیمی باشد بهتر از آن است که با صدنفر دوستی سطحی داشته باشد. خیلی از اوقاتم را با دوستانم می‌گذرانم و با آنها راجع‌به کتاب‌ها و فیلم‌هایی که می‌خوانیم و می‌بینیم، صحبت می‌کنم. خیلی اهل بیرون آمدن از خانه نیستم. باشگاهی در کنار خانه‌ام هست که برای ورزش به آنجا می‌روم.به عکاسی علاقه زیادی دارم و می‌توانم بگویم که به شکل حرفه‌ای این کار را انجام می‌دهم. البته سوژ‌ه‌هایم آزاد است و روی سوژه خاصی در عکاسی تمرکز نکرده‌ام ولی به صورت کلی به‌شدت به عکاسی علاقه دارم و آن را دنبال می‌کنم. از طرف دیگر به نوشتن متن و فیلمنامه نیز علاقه زیادی دارم و این روزها مشغول نگارش یک فیلم نیمه‌بلند هستم و امیدوارم که بتوانم آن را بسازم.”

خب بازیگری با این چشم‌انداز، قطعا راه و روش‌اش را آگاهانه ترسیم کرده و پیموده است و اسیر هیاهوی بازیگری نشده است. او قدر خودش را می‌داند و می‌تواند نسل پرشور خودش را نمایندگی کند.

نمایندگی یک نسل

بیشتر بازیگرانی که کار خود را از سن پایین شروع می‌کنند، در ادامه فعالیت سینمایی به جایی نمی‌رسند. حتی در سینمای دنیا هم نمونه‌های کمی می‌شود یافت که یک بازیگر از کودکی تا جوانی و میانسالی همچنان بازیگر بماند و بازیگر موفقی هم باشد.

در سینمای ایران هم نمونه‌های انگشت‌شماری از بازیگران زن و مرد را می‌شود پیدا کرد که از کودکی به عنوان بازیگر سینما شناخته شده باشند و در بزرگسالی هم این روند را ادامه دهند. بسیاری از چهره‌های شاخص فیلم‌های برتر تاریخ سینمای ایران که در کودکی جلوی دوربین رفته‌اند، در بزرگسالی یا به کلی از فضای سینما دور شده‌اند و به اجرا یا دوبله روی آورده‌اند، یا به فیلمسازی روی آورده‌اند و فیلمساز موفق‌تری هستند تا یک بازیگر تمام‌عیار و نقش‌هایشان چنگی به دل نمی‌زند.

در این اوضاع و احوال، علی شادمان را باید یک استثنا دانست. بازیگری که همچنان بازی می‌کند، همچنان خوب بازی می‌کند و می‌درخشد. خودش در این زمینه می‌گوید: شاید تنها چیزی که در آن زمان اصلا به آن فکر نمی‌کردم این بود که روزی بازیگر شوم چون در آن سن و سال خیلی نمی‌شود برای آینده تصمیم‌گیری کرد و درواقع اتفاقی که برایم رخ داد باعث شد تلنگری به من زده شود که وارد این کار شوم؛ و البته خیلی هم از این اتفاق خوشحالم. بازیگر شدن اتفاق بزرگی در زندگی من بود که مسیر زندگی‌ام را تغییر داد و وقتی هم مدتی در این کار فعالیت کردم، حس کردم چقدر این کار را دوست دارم و می‌توانم در آن فعالیت داشته باشم و همین باعث شد که سعی کنم این اتفاق را برای خودم پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر کنم و البته سخنانش درباره عشق تدریجی که در او به دنیای بازیگری به وجود آمد: همیشه به من توصیه می‌کردند که حداقل رشته دانشگاهی‌ام را چیز دیگری انتخاب کنم تا در کنار بازیگری بتوانم در عرصه دیگری هم فعالیت کنم ولی شخصا بعد از مدتی حس کردم که فلسفه زندگی من در سینما خلاصه می‌شود و به جز بازیگری، نویسندگی و کارگردانی هم جزو دغدغه‌های من هستند و به همین دلیل تصمیم گرفتم که به صورت آکادمیک هم این رشته را دنبال کنم و در حال حاضر دانشجوی ترم اول کارگردانی هستم.

علی افشار

انتهای پیام/